Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/453

 — A dziecię, co się z niem stało?
 — Nie wiadomo, gdzie się znajduje.
 — A ojciec?
 — Był przez dwadzieścia lat zamknięty.
 Eugenja Daumont, blada tak samo jak jej córka z trudnością oddychała, i zdawało się, iż za chwilę siły ją opuszczą. Hrabina tryumfowała.
 — Czyż rzeźbiarz był naprawdę szalonym? — zapytała jeszcze jedna z dam.
 — Nie, ale został nim... W szpitalu warjatów zawsze staje się obłąkanym, szczególnej po latach dwudziestu.
 — A nazwiska tych niegodziwych kobiet?
 — Nie może ich wymienić, utracił bowiem pamięć co do nazwisk, ale przy pomocy nauki może ja odzyskać.
 — Spodziewasz się pani go wyleczyć?
 — Więcej niż spodziewam się, liczę na to na pewno...
 Teresa wydała długie westchnienie, i zamknęła oczy, jak gdyby miała utracić przytomność.
 — Co pani jest — zapytała żywo hrabina.
 — To pełne krwawych scen opowiadanie tak mnie usposobiło — wyjąkała pani de Lorbac — ale to nie...
 Hrabina podała pani domu flakonik z solami trzeźwiącemi, reszta towarzystwa powstała.
 Eugenja Daumont odzyskała napowrót krew zimną, córka jej zbliżyła się do niej i rzekła:
 — Dziś w nocy muszę mówić z tobą...