Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/454

 Pani Kouravieff tymczasem myślała.
 — A więc to one, mam je nareszcie!
 W tejże chwili jakiś poważnego wieku mężczyzna, który należał do kilku towarzystw dobroczynnych, tych samych co i hrabina, podał jej ramię i rzekł tonem konfidecjonalnym.
 — Pani hrabina — rzekł — znajduje się w stosunkach tak bliskiej przyjaźni z całym domem, iż objaśni mnie bezwątpienia, czy to co tu opowiadają jest prawdę?...
 — Cóż opowiadają?
 — Że dzisiejsza feta połączoną będzie z uroczystością zaręczyn.
 — Czyich? — Syna pana de Lorbac.
 — Renego?
 — Innego niema.
 — Nie wiem nic o tem, drogi baronie — odpowiedziała pani Kouravieff, mocno zaintrygowana tą nawiną, gdyż wszystko co dotyczyło rodziny de Lorbac, teraz obchodziła ją blisko.
 — Zdaje się, że nowina ta jest wymyśloną tylko, bo inaczej pani pierwsza wiedziałabyś o niej.
 — Któż to panu powiedział?
 — Wszyscy. To pogłoska która obiega wszędzie.
 — A czy pogłoska ta wywienia nazwisko panienki, którą Rene ma zaślubić?
 — To bardzo łatwo odgadnąć. Czyś pani nie