Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/456

 Ujrzawszy go hrabina, porzuciła swojego towarzysza.
 — Wiesz pan, co mi w tej chwili opowiadano, drogi doktorze? — zapytała bez wstępów żadnych.
 — Że wieczór dzisiejszy jest uroczystością zaręczynową.
 — Jak się dowiedziano o tem, nie wiem. Ale sam fakt jest rzeczywisty.
 — Zuam narzeczonego, ale narzeczona?
 — Róża.
 — Ta... nauczycielka?
 — Przyjaciółka mojej córki, tak. Czy to panią zadziwia?
 — Przynajmniej. Wiem, że pan nie odrzuciłbyś dziewczyny, zasługującej na szczęście, chociażby nawet nie miała majątku.
 — I nazwiska — dorzucił doktór.
 Hrabina zadrżała.
 — Bez nazwiska — powtórzyła.
 — Ależ tak, ponieważ jest niemożliwem, ażeby o tem nie dowiedziano się później, lepiej że będą wszyscy wiedzieć teraz.
 — Ależ ona przecież nazywa się Róża Madoux.
 — Nazywa się tylko Róża. Nazwisko Madeux nie jest jej własnem, tylko matki przybranej, dzielnej wieśniaczki, która ją wychowała.
 — Dziecię podrzucone więc?