Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/469

 Podbiegła natychmiast do niej.
 Łzy! — zawołała. — Pani płacze! Co się stało, skąd ten smutek? Co pani jest?
 Pani de Lorbac nie dając odpowiedzi, pochwyciła Różę w swoje ramiona i długo przyciskała ją do piersi, obsypując pocałunkami, która Róża oddawała, a które wzruszały ją do głębi duszy.
 — Pani cierpi — zaczęła raz jeszcze Róża — widzę to dobrze. Co się stało? Te łzy, ten smutek, byłażbym ja ich przyczyną? Czy mogłabym może im zapobiedz?
 Słysząc to, Eugenja Daumont pochwyciła ręce przybranej córki Joanny Madoux.
 — Ty jedna możesz nas ocalić.
 — Ocalić! — szeptała Róża zadziwiona — ja?
 — Tak jest, ocalić nas obie.
 — Czyżbyście panie znajdowały się rzeczywiście w niebezpieczeństwie i czyż naprawdę mogłabym zrobić to, o czem mówicie? Ach, jeżeli Bóg pozwala, że potrzebujecie pomocy sieroty, mówcie bez wahania. Cóż zagraża waszemu szczęściu?
 Naszej egzystencji, powiedz raczej. Jest ktoś, co może nas strącić w otchłań rozpaczy i poniżenia uzbroić przeciw nam tak serce p. de Lorbac, że wypędziłby nas ze swego domu Jedna tylko twoja pomoc uratować nas może.
 — W takim razie jestem gotową, rozkazujcie panie! — rzekła.
 Pani Daumont zastanowiła się przez chwilę,