Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/471

 A oto moja matka, moja najdroższa mateczka — zawołała, podając w jej objęcia.
 Teresa przycisnęła ją do serca.
 — Tak jest, twoja matka, moja Paulinko, dziecię drogie, moja córko, moja... Ach, jak słodko wymówić wreszcie te wyrazy. Dwadzieścia lat oczekiwałam na to... Dwadzieścia lat wzywałam cię napróżno i płakałam.
 Róża pokrywała pocałunkami jej twarz i ręce, powtarzając:
 — Mateczko!
 — Paulinko, więc ty mnie nie przeklinasz?
 — Kocham cię i żałuję. Złamano twoje serce i dręczono duszę. Czyż to jest twoją winą? Byłaś zawsze nieszczęśliwą, a nigdy występną... Ale nie mówmy już o tem... Powiedz raczej, co ci zagraża?
 — Wiesz już dobrze — zaczęła pani Daumont — że hrabina...
 — Czyż miałaby interes w tem, żeby odkryć naszą tajemnicę?
 — I wielki...
 — A czy nie istnieje żaden środek, ażeby nakazać jej milczenie?
 — Jest tylko jeden.
 — Jaki?
 — Być posłusznym jej woli.
 — Czegóż żąda?
 — Żebyś porzuciła myśl zaślubienia Renego i żebyś zgodziła się zostać żoną jej syna Anatola.