Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/483

 — Czy jesteś tego pewnym?
 — W salonie niema nikogo, pokój jej próżny...
 — W takim razie w ogrodzie może z twoją siostrą...
 — Niema jej wcale w domu. Ach, byłem tego aż nadto pewnym...
 — Cóż chcesz przez to powiedzieć? — zapytała Teresa, która już odzyskała krew zimną.
 — A więc nie wiecie — rzekł jeszcze Rene zdławionym głosem — co się z nią stało? Ja wam to powiem, bo ja wiem!
 Macocha i Teresa zamieniły z sobą spojrzenia obawy pełne, Rene tymczasem mówił dalej.
 — Nie wierzyłem świadectwu własnych moich oczu, lecz obecnie wątpliwość żadna już nie istnieje.
 — Jaka wątpliwość?
 — Oh, jestem aż nadto pewnym, ale to straszne! to niegodne!
 — Uspokój się, dziecię moje!
 — Uspokoić się? Czyż to jest możliwem... Gdybyście wiedziały.
 Rene pochwycił swojemi rozpalonemi dłońmi ręce Teresy i mówił dalej.
 — Od dzieciństwa byłaś dla mnie dobrą i tkliwą jak prawdziwa matka, odzywam się też do ciebie jak do matki, którą mi zastępowałaś... Pragniesz bezwątpienia mojego szczęścia?
 — Tak jest, mój drogi Rene, moje dziecię ukochane.