Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/485

kocha tego człowieka, ponieważ dla niego opuściła próg tego domu...
 — Rene, nie oskarżaj róży — błagalnym tonem przerwała Teresa.
 — Czyż wszystko jej nie oskarża? Ale ja będę wiedział, co ją skłoniło de pójścia do tego przeklętego domu.
 — Jeszcze raz cię błagam, nie oskarżaj Róży. Bądź spokojnym, zaklinam cię... Bądź odważnym, cokolwiek bądź by się stać miało!
 — Cóżby się stać miało jeszcze?...
 — Życie czasami bywa okrutne, moje dziecię — zaczęła Eugenja Daumont ze swej strony. — Jesteś mężczyzną i masz siłę młodości, cierpienie więc łatwiejsze będzie dla ciebie do zniesienia, jak dla kobiety.
 — Dlaczego mi to mówisz, pani? Kiedy serce się rozdziera, czy to serce mężczyzny, czy kobiety, cierpienie pozostaje jedno.
 — Rene — mówiła dalej macocha — a gdyby Roża nie mogła zostać twoją...
 — Widzisz pani, że mnie nie kocha, że nie kochała mnie nigdy.
 — Przysięgam ci, że kocha cię z całej swojej duszy, przysięgem że niezdolną jest do zdrady, do podłości.
 Smutną twarz młodego człowieka ozłocił promień nadziei.
 — A jednak moje drogie dziecię, małżeństwo twoje, po tem wszystkiem jest niemożliwem.