Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/497

 — Jakto, trzeba żeby moje dziecię było nieszczęśliwe i przeklinało dzień, w którym odzyskało ojca?
 — Tak trzeba, dla uniknięcia jeszcze większych nieszczęść, rozpaczy bardziej wielkich, katastrof, które spadną na ciebie i będą dla ciebie wieczną zgryzotą. Wie o tem dobrze Paulina Dauberive, że konieczność, o której mówię, przed niczem nie ustąpi i dziwię się, że o tem ona zapomniała.
 — Ani słowa więcej, na Boga! mówiła Róża. — Ja nic nie zapomniałam.
 — A ja — przerwał Gaston — chcę zrozumieć wreszcie, co się tu dzieje. Chcę wszystko wiedzieć.
 — Chcesz pan wiedzieć, dobrze, słuchaj zatem.
 — Nie mów pani, zaklinam!
 — Czegóż się obawiasz? — zapytał artysta.
 — Nie o siebie...
 — A więc o mnie? Czy tu idzie o tę, przy której dotychczas byłaś, o tę, której macocha torturowała mnie, i która niegodnie posłuchała jej głosu... Czy tu idzie o twoją matkę?
 — Ach pani — rzekła Róża — to, co chcesz uczynić, jest niegodziwem.
 — On ma prawo wszystko wiedzieć, A więc powiem mu, że Paulina Dauberive kocha młodego człowieka, ale związek ten jest niemożliwym.
 — Dla czego?
 — Ponieważ ten młody człowiek jest synem męża Teresy Daumont.