Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/507

o wasz spokój, o wasze szczęście, a być może także i moje.

Paulina Dauberive“.

 — Czy pani ma co do rozkazania? — zapytał służący, gdy Eugenja skończyła czytanie listu.
 — Jakeś tu przybył?
 — Powozem, który mam oddać do dyspozycji pań, ażeby je zawieść do pałacyku Kouravieff.
 — Dobrze. Czekaj na nas.
 Macocha tylko włożyła kapelusz, narzuciła okrycie i udała się do apartamentu córki.
 Teresa płakała.
 — Łzy nic nie pomogą — powiedziała Eugenja, podając jej list Róży. — Czytaj!...
 Pani de Lorbac wzięła list do ręki. Podczas pczebiegania oczami kilku skreślonych wierszy, łzy nie przestawały płynąć po jej policzkach.
 — Moja córko, moja droga córko! — powtarzała przyciskając do ust papier, do którego dotykały się palce jej dziecka.
 — Było to jej obowiązkiem nas ocalić — powiedziała macocha, — Zrobiła to... To dobrze... Teraz chodź.
 Głosem zdławionym, zaledwie dosłyszalnym, Teresa jeszcze mogła się zapytać.
 — Chcesz mnie zawieść do Gastone Dauberive?
 — Tak, trzeba!
 — Ale Gaston, to przeszłość żyjąca...
 — I ocalenie także!