Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/57

 — Czy z panem Gastonem Dauberive mam przyjemność mówić? — zapytał przybyły.
 — Tak jest...
 — Może mi pan udzielić kilka chwil rozmowy?
 — Raczy pan wejść — odpowiedział Gaston, usuwając się i wprowadzając gościa do przedpokoju. — Służę panu.
 — Przyszedłem prosić pana o podjęcie się pewnej pracy.
 — Czy rzeźbiarskiej?
 — Tak jest.
 — W takim razie raczy pan wejść do pracowni — odrzekł artysta, podnosząc portjerę, zasłaniającą wejście do drugiego pokoju.
 Przybyły przedstąpił próg, i ciekawem okien zaczął rozglądać się po pracowni. Gaston pospiesznie zbliżył się do rozpoczętego biustu i nakrył go płótnem.
 — Raczy pan spocząć — rzekł, wskazując fotel.
 — Wiem — rzekł nieznajomy — jak drogi jest czas dla artysty, nie będę też go panu zabierać i przystępuję do rzeczy. Ale nim wypowiem cel mego przybycia, pragnąłbym uczynić jedno pytanie.
 — Owszem.
 — Czy to pan robił biust hrabiny de Preval Beaulieu?
 — Tak, ja go robiłem.
 — Szczerze więc panu winszuję. Posiada pan wielki talent. Podobieństwo bardzo dokładne i wykonanie zasługuje na największe pochwały. Masz pan przed sobą przyszłość świetną.