Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/71

 — Ile się należy? — zapytał Gaston.
 — Sto pięćdziesiąt franków, nie licząc kosztów nadzwyczajnych, gdyby były potrzebne... zresztą złożę w takim razie dowody.
 — Czy mam zapłacić z góry?
 — Sto franków teraz.
 — Oto są... Otrzymam zapewne pokwitowanie?
 — Nie wydaję go nigdy.
 — Dla czego?
 — Ponieważ tego rodzaju sprawy... rozumie pan... są natury delikatnej. Musisz mi pan zaufać w zupełności. Upewniam pana, że nikt jeszcze nie żałował położnego we mnie zaufania.
 — Ufam i nie nalegam.
 — Pańskie nazwisko?
 — Gaston Dauberive, rzeźbiarz, ulico Bochard-de-Saron, nr 2.
 — Dobrze. Więc pojutrze... będzie pan ze mnie zadowolony.
 Bouley odprowadził gościa do drzwi gabinetu i pożegnał się.
 Artysta udał się wprost na ulicę des Martyrs, wszedł do zwykłej swej restauracji, zjadł obiad pośpiesznie i nie wypaliwszy nawet cygara, jak zwykł był czynić codziennie, poszedł do swego mieszkania, myśląc ciągle o rodzinie Daumont, a w szczególności o pięknej blondynce.
 Około godziny dziesiątej odźwierna, która robiła porządki w jego mieszkaniu, zdziwiona tak wczesnym powrotem, przyszła dowiedzieć się, czy nie po-