Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/89

set franków. Kilka klejnocików koniecznych, tysiąc franków. Dodawszy do tego różne drobiazgi, razem wydałam pięć tysięcy dwieście siedmdziesiąt pięć franków!
 — Grubo!
 — Ależ to rzecz straszna!...
 — I... zapłaciłaś?
 Usłyszawszy te naiwne słowa, pani Eugenja, jakby poruszona sprężyną, wyprostowała się nagle, spojrzała na męża i rzekła:
 — Trzeba być takim głupcem, jakim ty jesteś, by pytaś się o to! — Zapłaciłaś!... Czy ja zapłaciłam? — Czemże miałam zpłacić? Czy ja mam fabrykę banknotów? — Wzięłam wszystko na kredyt... i u tapicera i w sklepie bielizny i w magazynie mód i u jubilera. Będę miało ładny rachunek na pierwszego.
 — To twoja rzecz.
 — Zdaje mi się, że i ciebie powinno to obchodzić.
 — To ci się źle zdaje... Nie ja zaciągałam te długi. Mam dość o czem myśleć w ministerjum, i gdybym jeszcze musiał zajmować się interesami domowemi i takiemi dzieciństwami, zgłupiałbym chyba.
 — Zgłupiałby!... ależ ty oddawna jesteś głupcem skończonym — pomyślała Eugenja, powstrzymując się na ten raz od wypowiedzenie, tego głośno.
 — Zresztą — mówił dalej Daumont — mogłaś przecież uniknąć tych wydatków i niepokoju...
 — A to w jaki sposób?