Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/108

 — To dobrze, idźcie, ale wasze zeznania będą niezawodnie potrzebne.
 — Ha! to zeznamy, chociaż to tylko mamy do powiedzenia, że pierwsi przyszliśmy do trupa.
 Widząc, że się spóźnili do zajęcia, szybkim krokiem podążyli do hali.
 Jak wiadomo już, jednym z urzędników, zatrudnionych w halach, był Józef Włosko, którego obowiązkiem było notować sprzedaże dla wykazów cen.
 Siedział na zwykłym miejscu, przy małym stoliczku, z rejestrem, przed nim otwartym, czekając aż się sprzedaż zacznie.
 Włosko wydawał się bardzo zajętym.
 Bledszy był, niż zwykle, a ręce jego wstrząsał nerwowy dreszcz.
 — Czy kto nie widział Piotra Clarel? — zapytał nagle, rzucając wzrok dokoła siebie.
 — Nie, panie, ani Pawła Lorin — odpowiedział Castagnel, kontroler posługaczy, u którego, nawiasem mówiąc, w przeddzień, doktór Reynier odwiedzał chorą żonę.
 — To dziwne — podchwycił Włosko — bo zwykle są punktualni.
 — Musiało im się coś wydarzyć.
 — A oto już idą — odezwał się inny posługacz.
 Rzeczywiście Clarel i Lorin weszli, przemoknięci od deszczu.
 — Spóźniliście się — rzekł surowo Włosko — a mamy tyle dziś do roboty.
 — To prawda, proszę pana — odparł Lorin — ale nie nasza w tym wina. Człowiek dzikim nie jest... nie mogliśmy zostawić na bruku człowieka zamordowanego!
 — Człowieka zamordowanego! — powtórzyli obecni, kupiąc się wokół Lorina.
 — Tak, panowie, zabitego nożem...
 — A czy poznano tego biedaka? — zapytał Włosko.