Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/136

 Lucjan, wciąż podtrzymując matkę, wszedł do salonu, dokąd za nimi podążyła Julia Tordier.
 Helena, zapłakana, słysząc nadchodzących, podniosła głowę.
 Na widok wchodzących wydała okrzyk.
 — Ciociu, moja kochana ciociu — wyjąkała następnie wyciągając ręce ku pani Gobert, która ją przycisnęła do serca i uścisnęła serdecznie, szepcząc:
 — Biedne dziecko.
 — Ojciec!... biedny mój ojciec! — podchwyciła Helena — już go mają zabrać... zabrać!...
 — Odwagi, moja droga córko! — odpowiedziała pani Gobert.
 — Odwagi, Heleno — powtórzył Lucjan.
 — Odwagi! Alboż ja mogę ją mieć?...
 Helena chwiała się, wyczerpana, mdlejąca.
 Garbuska ujęła ją w ramiona i zmusiła, ażeby usiadła.
 — Tam jest pani brat — rzekła jednocześnie do pani Gobert, wskazując drzwi od pokoju nieboszczyka.
 Lucjan wraz z matką przestąpili próg.
 Żałobnicy już postawili wieko na trumnie i mieli je przybić.
 — O, nie jeszcze, panowie, nie jeszcze, błagam was! — zawołała pani Gobert, padając na kolana przy trumnie.
 Jeden z żałobników, czy to przejęty żałością, czy też w nadziei napiwku, podniósł wieko i ukazała się twarz nieboszczyka.
 Helena, odgadłszy, co się dzieje, pobiegła, wbrew woli matki, i uklękła obok ciotki.
 — Ojcze mój! — wyrzekła ze wzruszeniem — przysięgam, że pójdę za tobą do grobu, jeżeli twoja wola będzie naruszona, jeżeli sprzeciwią się temu, abym została żoną Lucjana, który ciebie kocha i którego ty kochałeś!
 Garbuska z oczami zaiskrzonymi, z pięściami zaciśnię-