— Zgnębioną byłam — rzekła do niej — nie miałam już sił... padałam... Dzięki tobie, zyskuję tę podporę... dziękuję ci...
— Zatem — spytała Marta z uśmiechem — mogę odjechać bez obawy?
— Tak... pod warunkiem, że prędko wrócisz — odpowiedziała Helena.
— I ja tego również pragnę, moja droga.
Czas biegł szybko.
Hrabina już musiała pomyśleć o wybraniu się w podróż do Petit-Bry.
Nastąpiło rozrzewniające pożegnanie.
∗ ∗
∗ |
Powróćmy teraz na ulicę Anbry.
Garbuska Julia Tordier przepędziła noc straszną, pełną przerażających snów.
Przestrach i namiętność na przemian wstrząsały jej duszę.
Niekiedy przestrach brał górę.
Kara za popełnione zbrodnie wydawała się jej nieuniknioną, ale wkrótce miłość, paląca krew w jej żyłach znowu odnosiła zwycięstwo, pozwalała jej zapominać o przeszłości i uspokajała co do przyszłości.
Józef Włosko — miała tego dowód — był nadto próżnym bez żadnych skrupułów, nie cofającym się przed niczym, byle by dopiąć celu.
A Garbuska pamiętała przysłowie ludowe: „Próżność gubi człowieka!“
Mówiła więc do siebie, że go trzymać będzie w swym ręku, że będzie mogła swobodnie oddać się całej radości kochania!...
Prosper Rivet przyrzekł jej, że zaraz ją odwiedzi po powrocie swym z mniemanej podróży za interesami.
