Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/214

 — Bo czegóż wreszcie potrzeba? — ciągnął dalej Włosko. — Ot po prostu, ażeby pan Prosper Rivet mógł mieszkać w pani domu, być kochanym przez nią i panią kochać, i aby świat w tym nic nie widział.
 — Tak... tak...
 — I — podchwycił były dependent z dziwnym tonem w głosie — ażeby nikt nie miał powodu podejrzewać pani o to, że zgładziła pani najprzód męża, a następnie doktora Reyniera, ażeby dojść do tego rezultatu.
 — Tak — powtórzyła Garbuska, drżąca.
 — Otóż sposób ten istnieje...
 — Istnieje!... I pan go znalazł?
 — Najzupełniej.
 — To daj mi go pan!... Mów, mów pan prędzej!
 Józef Włosko usiadł znów naprzeciw Julii Tordier.
 — Więc posłuchaj mnie pani, — rzekł — zbierz pani cały spokój, bo go pani będzie bardzo potrzebowała... Przygotuj się pani do otrzymania ciosu, który pierwszej chwili wyda się bolesnym.
 — Nie rozumiem pana — wyjąkała wdowa po Jakubie Tordier.
 — Naturalnie, że mnie pani nie może tak od razu zrozumieć, ale bądź pani spokojną, zaraz się wytłumaczę... Prosiła mnie pani o sposób bardzo ważny, bardzo zręczny, ażeby zmylić podejrzenia ludzkie i nie zadrasnąć zarazem drażliwości pana Prospera Riveta. Szukałem, znalazłem ten sposób... ale z trudnością, bo jest tylko jeden, jedyny sposób... Słyszy pani: Je-dy-ny! Jeżeli go pani odtrąci, trzeba się będzie pani wyrzec swego marzenia...
 — Nie odtrącę go! — zawołała Julia. — Przyjmuję go z góry!...
 — Przed chwilą powiedziała mi pani, że nie zawahałaby się oddać wszystko, co ma najdroższego na świecie... swój majątek!...
 — Tak, to prawda.