Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/235

 — Dlaczego?
 — Sprawimy im niespodziankę!
 Lucjan posłusznie zamknął pudełko.
 Drzwi od salonu się otworzyły.
 — Powiedz mi przede wszystkim, ukochany ojczulku, czyś znalazł miejsce godne na moją siedzibę — spytało dziewczę.
 Na to odpowiedział budowniczy:
 — Tak pani... Odkryliśmy urocze miejsce, jakby umyślnie przeznaczone. Na wierzchu pagórka... widok wspaniały na wysepki Marny...
 — Ileż hektarów? — spytała Marta ze śmiechem.
 — O! jak ty daleko zaraz idziesz!... Hektary — wyrzekł pan de Roncerny, również się śmiejąc. — Czyżbyś chciała na swój ogród zagarnąć całe terytorium Petit-Bry?...
 — To nie byłoby za dużo!... No, ile wreszcie?
 — Około dziesięciu tysięcy metrów.
 Marta zwróciła się do Lucjana i zagadnęła:
 — Czy to wystarczy?
 — O! aż nadto!
 — To bardzo dobrze... A teraz pokażemy państwu nasz pałacyk... Uprzedzam z góry, że państwo skamieniejecie z zachwytu... Oto patrzcie!
 Rzeczywiście widok szkicu, zrobionego przez Lucjana, wywołał niespodziewane wrażenie.
 — A! to prześliczne! — wykrzyknęła hrabina.
 — Ziszczone marzenie — poparł hrabia.
 — Jesteś pan prawdziwym artystą! — wyrzekł Gaston de Bueil, kłaniając się Lucjanowi. — Mało akwarelistów byłoby w stanie zdobyć się na taki piękny pomysł i wykończenie!
 — Za wiele kwiatów! Za wiele kwiatów! jak mówi Kalchas w Pięknej Helenie — odezwał się budowniczy