Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/241

cierpliwością na urzeczywistnienie obietnicy panny de Roncerny.
 Ta nie zapomniała o obietnicy i przy sposobności sprzyjającej przypomniała matce swe życzenie, ażeby pojechać do Julii Tordier i prosić o pozwolenie zabrania Helenki z pensji na kilka dni do willi.
 — Czy sądzisz, że się to nam powiedzie, drogie moje dziecko? — spytała hrabina.
 — Mam nadzieję.
 Nazajutrz miały już jechać do Paryża po różne sprawunki, postanowiły więc jednocześnie być u matki Heleny.
 Garbuska, w chwili gdy dał się słyszeć w jej mieszkaniu odgłos dzwonka, ogarnięta była najprzykrzejszymi myślami, o jakich mówiliśmy.
 Drgnęła, wstrząśnięta od stóp do głowy, jakby prądem elektrycznym.
 — Może to Prosper! — rzekła do siebie.
 I krokiem, najprzód chwiejnym, a potem już pewniejszym, skierowała się ku drzwiom i otworzyła je.
 Hrabina i Marta stały na progu.
 Na widok Garbuski, istoty tak dziwacznie bezkształtnej, matka i córka w pierwszej chwili, pod pierwszym wrażeniem, mimo woli się cofnęły.
 Julia nie znała ani hrabiny, ani Marty.
 Zdziwiona była, widząc przed sobą dwie eleganckie kobiety.
 Sądziła, że to pomyłka.
 — Czy się panie nie omyliły? — zagadnęła.
 — Sądzę, że nie — odpowiedziała Marta.
 — Czego panie sobie życzą?
 — Chciałybyśmy się zobaczyć z panią Julią Tordier...
 — To ja jestem. Czego panie chcą ode mnie?
 — Chciałybyśmy z panią kilka chwil pomówić — ode-