Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/264

 — Gdzie to dziecko służyło poprzednio?
 — U pani hrabiny de Roncerny, w Petit-Bry...
 Czoło Garbuski zasąpiło się.
 — Teraz zaczynam rozumieć — rzekła — panna de Roncerny była przyjaciółką Heleny i bez wątpienia zwierzała się ze wszystkim swej pokojówce. Ta panna de Roncerny wydała mi się bardzo egzaltowaną... To przy niej Joanna taką się czułą stała dla Heleny...
 — Być może... ale czyż w tym co złego?
 — Jak długo Joanna Bertinot przebywała w Petit-Bry, u swych pierwszych państwa?
 — Więcej niż dwa lata.
 — Szczególne są podobieństwa na tym świecie! — wyrzekła Julia Tordier tonem drwiącym.
 — Z jakiego powodu czyni pani tę uwagę? — spytała przełożona pensji.
 — Bo gdybym spotkała Joannę Bertinot w domu mniej zacnym, od pani, myślałabym, żem ją widziała przed dziesięciu czy dwunastu dniami wśród okoliczności szczególnych.
 — Wśród jakich okoliczności, pani?
 — W pałacu sprawiedliwości, z kajdankami na ręku, prowadzoną przez strażników do sędziego śledczego.
 Pani Gevignot sponsowiała.
 — Nieprawda — ciągnęła dalej Garbuska — nieprawda, proszę pani, że to dziwne podobieństwo?
 — To nie jest podobieństwo — odparła przełożona tonem poważnym. — Pani widziała właśnie Joannę.
 Julia Tordier podniosła ręce i oczy ku sufitowi.
 — Cóż znowu. Żartuje pani ze mnie! To niemożebne! — zawołała.
 — Rzeczywiście, i zaraz pani to zrozumie... Nieszczęśliwe dziecko zostało niedorzecznie oskarżone o kradzież kosztowności, ale dowód materialny jej niewinności wyszedł niebawem na jaw i pan de Roncerny, zrozpaczony