Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/267

 — Dwadzieścia.
 — A! W chwili, gdy Garbuska wydała ten okrzyk, zapukano do drzwi i Joanna weszła do pokoju.
 Powieki zaczerwienione świadczyły o łzach, obficie przelanych.
 — Wszystko gotowe — rzekła do przełożonej pensji, głosem zmienionym.
 — Wszak nie uprzedziłaś panny Heleny...
 — Nie, proszę pani... Wszak mi pani zakazałaś.
 — Widzę, że odjazd mej córki jakby cię bardzo rozczulał mje dziecko... — odezwała się Garbuska, starając się złagodzić brzmienie swego głosu, zwykle tak ostre.
 Joanna wybuchnęła płaczem.
 — Kocham już pannę Helenę, jak siostrę... — wyjąkała wśród łez. — Znalazłam w niej duszę zacną i współczującą, duszę anielską, i byłam szczęśliwą, że pozwalała, ażebym i jej okazywała całą sympatię, jaką mnie natchnęła.
 — Ależ znałaś ją dopiero od kilku dni...
 — Czy to się liczy, proszę pani... Od pierwszej chwili, kiedym ją zobaczyła, pokochałam ją, a odtąd przywiązanie moje jeszcze bardziej wzrosło.
 — Pani Gevignot mówiła mi, żeś sierota.
 — Tak, pani.
 — Nie znałaś matki?
 — Nigdy... Nawet nie wiem, jak było jej na imię... Zawsze to ukrywano przede mną... i nie starałam się dowiedzieć... Myślałam, że ukrywano przede mną nie bez racji.