Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/281

 Julia przerwała mu.
 — Więc — rzekła gwałtownie — tym bardziej musi to małżeństwo nastąpić. Mam twoje słowo, twoje słowo, mój Prosperze.
 — Obiecałem, i — dotrzymam; ale...
 — Żadnego ale!
 — Helena kocha kogo innego...
 — Tak, Lucjana, spodziewaliśmy się tego z góry.
 — Nic jej nie zmusi do zapomnienia o tym gachu.
 — A cóż nas to może obchodzić, to właśnie ułatwi nam projekt. Małżeństwo zawsze będzie tylko zamydleniem oczu ludziom.
 — To biedna Helena będzie zmuszona zostawać w fałszywym położeniu.
 — Może ją będziesz teraz żałował? Ją! Jeszcze czego. Będzie nosiła twoje nazwisko, a nie będziesz jej unieszczęśliwiał, więc nami nie będą już się zajmowali wcale... No chodź i odegraj jak możesz najlepiej rolę konkurenta.
 Garbuska pociągnęła za sobą Prospera, który pomimo pewności siebie miał minę nieosobliwą, bo nie mógł się powstrzymać od uczucia wstydu za taką rolę w ohydnej komedii.
 Helena, słysząc kroki, podniosła głowę a zobaczywszy Prospera, krzyknęła przestraszona:
 — Panie — zawołała i wyciągnęła do niego ręce czy to prawda, że pan chce mnie wziąć za żonę?
 — To moje pragnienie najgorętsze, — odpowiedz komiwojażer nie bez zakłopotania.
 — Zaledwie mnie pan zna...
 — Dosyć jednak, aby ocenić pani zalety.
 — Pan nie możesz mnie kochać.
 — Małżeństwo z rozsądku więcej daje rękojmi szczęścia niż z miłości.
 — Ależ ja pana nie mogę kochać i nie będę kochać nigdy!