Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/298

XXX.

 — Żyje! — podchwycił więzień po chwili milczenia i z wyrazem zgrozy. — A Joanna... córka moja... czy ją zna?...
 — Nie... uspokój się pan! — odparł Józef Włosko. — Córka pańska nie zna matki...
 — Z pewnością?
 — Tak, z pewnością.
 — Ale skądże pan wie, że Julia Derasme jest matką Joanny?
 — Przypadkiem... Ta historia pana nie dotyczy więc zbytecznie byłoby ją opowiadać... Wpadłem przypadkiem na ślad, który mnie doprowadził do zupełnej pewności... Jestem w stosunkach z Julią Derasme...
 — Pan?
 — Tak, w interesach...
 — Gdzież ona się znajduje?
 — W Paryżu.
 — Myślałem, spodziewałem się, że nie żyje. Bóg uczyniłby był dobrze, gdyby był zabrał ze świata tę ohydną istotę. A cóż ona robi w Paryżu?
 — Szczęśliwą jest... Bogata... nawet bardzo bogata.
 Piotr Bertinot wzniósł ręce ku sufitowi i zawołał:
 — Czyż nie ma tam, w górze, sprawiedliwości!... Ta kobieta szczęśliwą jest i bogatą, może nawet szanowaną, kiedy ja jestem tutaj, ja!...
 Rozmawiając z Julią Derasme, — podchwycił dawny dependent notariusza — zrozumiałem, iż w przeszłości jej tkwi tajemnica...
 — Zbrodnia, powiedz pan, zbrodnia — przerwał więzień.
 — A dla mnie byłoby rzeczą niezmiernie ważną poznać ją, ażeby nie dopuścić do popełnienia nowej zbrodni — ciągnął dalej Włosko.