Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/305

 — Idźmy do Versoix, do twojej siostry... — rzekła. — Tam będziemy bezpieczni.
 W dziesięć minut później szliśmy do Versoix.
 Julia wlekła się z trudnością.
 Ja ją podtrzymywałem, jak mogłem, i nie myślałem już o zbrodni, którą popełniłem z jej rozkazu.
 Byłem przy niej, ażeby jej nie opuścić... Myślałem tylko o tym, że zostanę ojcem.
 Przybyliśmy do Versoix; obudziłem siostrę, a Julia błagała ją, ażeby nam dala schronienie.
 Siostra moja była kobietą prostą, ale serce miała szlachetne... Zgodziła się na to, ażeby nas przyjąć, wiedząc o błędzie, ale nie podejrzewając zbrodni...
 Julia zaledwie się położyła, zaczęła cierpieć strasznie.
 Chciałem pobiec po lekarza.
 Nie pozwoliła.
 — Nie, nie — rzekła — nie chcę nikogo, nie potrzebuję niczyjej pomocy...
 Pozostałem.
 Siostra miała iść nazajutrz do Genewy i wrócić dopiero późnym wieczorem.
 Odeszła zrana, pozostawiwszy mnie samego z Julią, miotaną okropnymi boleściami, jak się zdawało, bliską śmierci.
 Bóg byłby ją ukarał sprawiedliwie w tej chwili!
 Dzień minął.
 Była godzina siódma wieczorem.
 Na dworze pogoda była szkaradna... Wiatr dął w stronę jeziora, a fale spienione z rykiem roztrącały się o skały tuż u stóp domku mej siostry.
 Śnieg drobny, ale gęsty, padał bez przerwy i pokrywał pola.
 Julia krzyknęła po raz ostatni jak zwierzę, które zarzynają, i, rzucona jakby konwulsjami, opadła nieruchoma na łóżku.