Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/313

 — W służbie jest tak, jak ja... i drogie dziecko przysyła mi w każdym liście część swoich zasług!
 — Nie podobna do matki — wyrzekł były dependent.
 — Nie, dzięki Bogu! — odparł Bertinot tonem dzikim.
 — Powiedział mi pan, że córka twoja jest w służbie pod Paryżem?
 — Tak, panie.
 — Gdzie?
 — W Boissy, na pensji.
 Były dependent drgnął.
 — Na pensji?... — powtórzył.
 — Tak, panie.
 — Od dawna?
 — Dopiero od dni kilku... Z powodu kłamliwego oskarżenia, podanego na nią, Joanna opuściła dom hrabiny de Roncerny, gdzie przebywała od dwóch lat.
 — Czy znasz pan nazwisko przełożonej pensji?
 — Dyrektorowa nazywa się pani Gevignot.
 Włosko pozostał niewzruszonym napozór, ale doznał gwałtownego wstrząśnienia.
 — Czy pozwalasz mi pan, ażebym dziecku twemu dał wiadomość o tobie? — zapytał.
 — O! tak, panie, pozwalam panu, a nawet proszę!...
 Powiedz jej, że ją kocham i że mam nadzieję, iż wkrótce będę wolnym!... wolnym, ażeby ją przycisnąć do serca! I biedny ojciec płakał, wymawiając te słowa.
 — Pańskie zlecenia będą dla mnie łatwymi — odparł Józef Włosko, podając rękę skazanemu. — I bądź pan pewny, że masz we mnie życzliwego opiekuna i dla siebie i dla córki.
 Bertinot pochwycił rękę, wyciągniętą doń przez dobroczyńcę, i uścisnął ją z wdzięcznością.
 — O! dziękuję panu, dziękuję! — rzekł następnie wzruszony.