Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/315

XXXIII.

 Na pensji w Boissy, Joanna Bertinot, odkąd Heleny zabrakło, czuła się bardzo nieszczęśliwą.
 Córka Garbuski zwierzyła się jej ze wszystkich zmartwień i przeczuć.
 Teraz Joanna ciągle się o nią niepokoiła, i jakiś głos tajemniczy powtarzał jej ciągle:
 — Ta, którą kochasz, jest w niebezpieczeństwie... w wielkim niebezpieczeństwie... Może zgubioną już jest...
 To ją dręczyło, to jej odbierało zdrowie.
 Pani Gevignot zauważyła ze zdziwieniem tę zmianę na twarzy młodej dziewczyny i zapytała ją:
 — Co ci jest, moje dziecko, czyś nie chora?
 — Nie, pani...
 — Widzę z twojej miny, że chcesz mi coś powiedzieć.
 — Tak, pani; mam do pani prośbę.
 — Jaką?
 — Od czterech dni jakbym nie żyła... z niepokoju umieram... chciałabym zobaczyć pannę Helenę, i dlatego przychodzę panią błagać, ażebyś mi pozwoliła pojechać...
 — Chcesz jechać do Paryża?
 — Tak, to moje najgorętsze pragnienie.
 — Ależ bądź ostrożną — odparła przełożona. — Pani Tordier może cię źle przyjąć.
 — Powiedziała mi przecież przy pani, że pozwala mi odwiedzić pannę Helenę, nawet mnie zapraszała.
 — Ale czy była szczera, mówiąc to?
 — Dlaczego miałaby kłamać.
 — Bo ja jej nie dowierzam... ale skoro tak bardzo pragniesz pojechać do Helenki... ja ci pozwalam.
 — O! dziękuję pani, dziękuję!... Jaka pani dobra!
 Joanna, przyjechawszy do Paryża, natychmiast pośpieszyła na ulicę Anbry.