Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/330

 — Tak, mamo, i uczyniłem to napróżno... Żadna obraza nie mogła go poruszyć. Ale zachowuję jeszcze dla niego nową zniewagę, najkrwawszą, najbardziej nieprzebaczalną ze wszystkich. Zobaczymy, czy posunie tak dalece swą podłość.
 — Lucjanie, co chcesz uczynić? twoje słowa mnie przerażają! — zawołała pani Gobert.
 — Mamo — odezwał się młodzieniec tonem, nagle zmienionym i poważnym — wszak ty mnie kochasz, nieprawdaż?
 — Czy możesz mi zadawać takie pytanie, moje dziecko? Czy ci nie dowiodłam od twego urodzenia, że ciebie wyłącznie kocham, więcej niż wszystko na świecie...
 — To prawda, moja mamo, dowodziłaś mi tego bezustannie; to też nie wątpię, ale spodziewam się, że ty mnie nie kochasz wyłącznie i że część miłości zachowywasz także dla Heleny...
 — Tak i ją kocham! ona w mym sercu następuje po tobie.
 — Otóż dla ocalenia Heleny, dla ustrzeżenia jej, jak i mnie od najstraszniejszego nieszczęścia, pozostaje mi tylko jeden sposób...
 — Jaki?
 — Wysłuchaj mnie spokojnie i bez trwogi...
 — Mów!
 — Skoro prośby i błagania, nic nie pomogą, trzeba się uciec do podstępu, do gwałtu, w razie potrzeby.
 — Do postępu... do gwałtu... — powtórzyła pani Gobert. — Cóż więc zamyślasz?
 — Myślę o porwaniu.
 — O, mój Boże!
 — Jeśli nakłonię Helenkę, aby uciekła z tego domu, gdzie ją męczą, czy zgodzisz się ją przyjąć tutaj?
 — Jeżeli przyjdzie prosić mnie o chronienie, jakże gę odmówić przyjęcia jej...