Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/371

 — Heleno! — zawołała Garbuska.
 — Co, mamo?
 — Nie słyszysz, że ktoś dzwoni! Czy jesteś głucha! Idźże otworzyć prędzej!
 Młoda dziewczyna spełniła rozkaz, a otworzywszy drzwi, cofnęła się mimowolnie, znalazłszy się wobec Prospera Rivet.
 Za każdym razem, gdy Helena widziała pięknego komiwojażera, doznawała szczególnego uczucia wstrętu.
 Prosper nie spostrzegał tego, albo się wcale o to nie troszczył.
 — Moje uszanowanie przyszłej pani Rivet — wyrzekł tonem jowialnym.
 Helena pozostała niemą, ale gwałtowne wykrzywienie twarzy znamionowało, czego doświadczała.
 Garbuska poznała głos Prospera.
 Nadbiegła, nie chcąc ani na chwilę pozostawiać go samego z córką...
 — Chodź, mój zięciu — rzekła. — Mamy do pomówienia o bardzo ważnych rzeczach...
 — Do usług, kochanej pani...
 — Proszę za mną.
 Garbuska zaprowadziła Prospera do swego pokoju i zamknąwszy drzwi, objęła go spojrzeniem, w którym pałał ogień namiętności, i odezwała się doń głosem wzruszonym i drżącym...
 — Wszak kochasz mnie Prosperze, nieprawdaż? Kochasz mnie i kochać będziesz zawsze?
 — Ależ najmniejsza wątpliwość byłaby dla mnie zniewagą — odpowiedział młodzieniec.
 — Ach! jakże jestem szczęśliwa, że słyszę ciebie, wymawiającego tak słodkie słowa!
 — Bądź pani szczęśliwą, ale mów ciszej... Helena mogłaby usłyszeć...