Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/382

 — Czy wrócisz, moje dziecko, na obiad? — zapytała pani Gobert.
 — Nie — odpowiedział — nie jestem głodny, będę dłużej poza domem. Rozpocznę dzieło, które przysięgłem sobie doprowadzić dobrze do końca.
 Biedna kobieta czuła ogromny niepokój, ale nie chciała dać go poznać po sobie.
 — Strzeż się — wyszepnęła tylko głosem drżącym — strzeż się.
 — Bądź spokojna, mamo.
 — Zdaje mi się, że narażasz się na wielkie niebezpieczeństwo...
 — Uspokój się... Moje zamiary są uczciwe i Bóg mną się będzie opiekował...
 Lucjan wyszedł.
 Głowa mu pałała.
 Gorączka paliła żyły.
 Tysiące różnych myśli mąciło mu umysł.
 Tysiące cierpień go pożerało.
 A jeżeli Joanna nie przyjdzie na miejsce naznaczonego spotkania.
 Jeżeli nie zdoła, jak obiecała dostarczyć Helenie listu, który napisał?
 Jeżeli Helenie zabraknie stanowczości w ostatniej chwili?
 Wszystkie te niepewności (a niepewność jest największą męczarnią), wprawiały go w stan wzburzenia, trudny do opisania.
 Godziny, mające upłynąć, do chwili spotkania, wydawały się wiekiem.
 Chodził po Paryżu bez celu, potrącając przechodniów, mówiąc do siebie głośno bezwiednie, zatrzymując się na krótko, i po chwili znów idąc dalej ze spuszczoną głową, wyglądając jakby uciekł z domu obłąkanych.
 Nareszcie wybiło wpół do siódmej.