Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/411

 — To nie kobieta, to indyczka!... A wreszcie będę trzymała ręce przy sobie dziś w wieczór... Chodźmy...
 Garbuska otworzyła drzwi i wstąpiła na schody, Proper za nią.
 Na drugim piętrze wyjęła klucz z kieszeni, otworzyła weszła.
 W pokoju panowała ciemność.
 — Czyżby już spać poszła? — rzekła Julia zdziwiona, i potem zawołała: — Heleno! Heleno!
 Bardzo naturalnie nikt nie odpowiadał.
 Julia po omacku poszła do kuchni i zapaliła świecę.
 Prosper zamknął drzwi od sieni i wszedł także.
 — Gdzieżeś się zaszyła, ty głupia? — krzyczała Garbuska, idąc do sypialni córki.
 Łóżko stało nietknięte.
 Przez głowę Garbuski przeszło podejrzenie.
 — Czyżby stało się to, podejrzewałam? — rzekła głośno. — Czyżby się dała wykraść?
 — Wykraść? — powtórzył Prosper.
 — Daję słowo, że na to wygląda.
 Naraz ujrzała papier, zostawiony przez Helenę na stoliku.
 Porwała go i czytała kilka słów skreślonych, blednąc stopniowo.
 — Nie żyje! — krzyknęła. — Nie żyje!
 — Nie żyje! — rzekł Prosper, wydzierając papier z rąk Garbuski.
 Przypuszczalna śmierć nie przerażała matki; przerażała ją myśl, że jej zamiary spełzną na niczym.
 — Samobójstwo! — rzekł Prosper, przeczytawszy. — Poszła się utopić!... Do wszystkich diabłów! Trzeba lecieć... szukać... pytać... może czas jeszcze...
 Garbuska zastąpiła mu drogę i schwyciła za ręce:
 — Co to jest! — zawołała głosem groźnym — ty, ty jej żałujesz?...