Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/436

 — Nie... nie... zdaje mi się pewnie... To nie może być panna Helena... którą przywieźli... nieżywą może! Mój Boże, mój Boże!.. co się tam stało?
 Nie mogąc wytrzymać, Joanna włożyła kapelusz i okrycie i zeszła na dół.
 Powóz stał jeszcze, furman chował pieniądze do woreczka.
 Agenci pomogli Prosperowi zanieść Helenę na górę.
 Joanna zbliżyła się do woźnicy.
 — Przyjechaliście z Montmartre, z ulicy Kanoniczek? — zapytała.
 — Tak jest, moja panienko — odpowiedział.
 — Przywieźliście młodą panienkę i dwóch panów?...
 — Dwóch paskudników, jak Boga kocham. Co się tyczy panienki, to biedna dusza przy wyjeździe tak płakała i narzekała, iż mogłaby rozczulić nawet drzwi więzienne.
 — Co się tam stało?...
 — Różne różności!... Trzeba pannie wiedzieć, że z prefektury po mnie przysłano na stację, po mój powóz o czterech miejscach, to nie żarty!... Był komisarz i jakaś gruba ryba z prefektury i dwóch agentów...
 Joanna zadrżała i poczęła pojmować, co się stało.
 — Zawieziecie mnie na ulicę Kanoniczek?
 — I owszem, niech panna siada! — odparł woźnica.
 Joanna wskoczyła do powozu.
 Skoro zatrzymali się przed domem na ulicy wskazanej, kilka kumoszek rozmawiało w bramie z odźwiernym.
 Joanna zapłaciła furmanowi i chciała wejść do domu.
 Odźwierny zastąpił jej drogę.
 — Dokąd panna idzie? — zapytał.
 — Do pani Gobert.
 — Proszę.
 Joanna wbiegła na schody, prowadzące do mieszkania nieszczęśliwej matki, i zapukała do drzwi.