Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/437

 Nikt nie odpowiedział.
 Ponieważ drzwi nie były zmaknięte, weszła zatem, minęła przedpokój, a w sali stołowej okropny widok wydarł jej z piersi okrzyk zgrozy.
 Pani Gobert, bez przytomności, leżała, na podłodze.
 Młoda dziewczyna przebiegła pokój i uklękła przy zemdlonej.
 — Mój Boże, co się tu dzieje? — szeptała, rozgrzewając zlodowaciałe ręce pani Gobert w swoich. — Pani... pani... błagam cię, otwórz oczy... odpowiedz mi...
 Próbowała podnieść ciało, przyłożyła ucho do serca staruszki; zdawało jej się, że już nie bije.
 Wtedy myśl, że pani Gobert umarła, opanowała jej umysł.
 Przelękła się, zerwała, wybiegła na schody, wołając:
 — Na pomoc!... ratunku!...
 Na ten krzyk, odźwierny i kumoszki, powodowani ciekawością, wpadli do pokoju.
 — Dlaczego panna woła o pomoc... — zapytał odźwierny — czy się pali?
 — Patrzcie! — odpowiedziała Joanna. — Ta biedna pani umiera, może będzie można jeszcze ją uratować!... Biegnijcie prędko po doktora!
 Pani Gobert, istota słodka i szlachetna, lubiona była przez wszystkich. Żałowano jej, że miała taką bratowę, jak Julia Tordier, którą pogardzano.
 Jedna z kobiet pobiegła po doktora.
 Z pomocą Joanny zaniesiono chorą do łóżka.
 Joanna porozpinała suknie na niej.
 — Boję się, czy ona już nie umarła... — mruknął odźwierny, kręcąc głową.
 Joanna usłyszała i odparła żywo:
 — Nie... nie... serce chociaż słabo, lecz bije.