Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/438

 — To przeklęta Garbuska tego narobiła — rzekła jedna z kobiet.
 — Cicho! cicho! — przerwał odźwierny. — Myślcie sobie, co wam się podoba, ale pamiętajcie, że pani Tordier to moja właścicielka...
 — Lecz? co się tu stało? — zapytała Joanna.
 — Okropności!... Pani Tordier przyjechała z policjantami i zaaresztowała pana Lucjana, który jest okrasą wszystkich zacnych młodych panów, taki to uczciwy i pracowity chłopiec, i oto zabrali go, jak złoczyńcę!
 — Rozumiem wszystko! — zawołał Joanna. — Co za okropność!... Co za podłość!... O nieszczęśliwy!...
 — Pokazuje się — mówił odźwierny — że pan Lucjan kochał się w swojej kuzynce, w córce właścicielki, a ponieważ ona wydaje ją za kogo innego, więc sprowadził pannę Helenę tutaj... Nawet ja się tego nie domyślałem, przysięgam, jak mnie tu widzicie!... Otóż wzięli go za uwiedzenie małoletniej, a to bardzo niedobre... Może go to zaprowadzić ni mniej ni więcej, tylko do ciężkich robót... Pojmujecie, jaki to cios dla matki...
 Joanna bliska była rozpaczy.
 Wyrzucała sobie gorzko swoją rolę w zbliżeniu narzeczonych, ponieważ to zbliżenie miało tak fatalne skutki.
 Po jakimś czasie nadszedł doktór.
 — Ocal ją pan, ocal! — błagała Joanna, prowadząc doktora do pani Gobert.
 — Prędko podać miednicę, kompres i bandaż... — rzekł, zbadawszy chorą. — Silne uderzenie do głowy... Krew trzeba puścić... Byleby tylko nie było za późno!...
 Podano z pośpiechem żądane przedmioty.
 Doktór przewiązał rękę chorej i naciął żyłę.
 Ani kropla krwi się nie pokazała.
 Doktór popatrzył i pokręcił głową wcale nie pocieszająco.