Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/439

 Powtórnie przeciął żyłę na ręce pani Gobert, lecz krew się nie pokazała.
 — O Boże! — zawołała Joanna — czyż miałaby umrzeć?
 W tej właśnie chwili wystąpiła kropla krwi z żyły, wszyscy oczekiwali całego strumienia, który byłby zbawieniem.
 Naraz drzwi się otworzyły i wszedł jakiś mężczyzna z nakrytą głową.
 — Kto pan jesteś i czego żądasz? — zapytał doktór.
 — Jestem komornik; pani Tordier przysłała mnie po odbiór należności za mieszkanie, nieopłacone od dawna.
 — Pani Gobert chora, przyjdź pan innego dnia...
 — Panie, jako komornik...
 — A ja jako doktór, sam jeden mam tu głos... Proszę odejść, a jeżeli potrzeba, rozkazuję odejść panu!
 — To wygląda na chęć niezapłacenia... Postaram się o rozkaz i przyjdę z prawem wyrzucenia z mieszkania.
 Po tych słowach komornik wyszedł.
 — Śmierć wyręczy pana komornika, biedna kobieta nie żyje; zapóźno zostałem wezwany! — odezwał się lekarz.
 Joanna, łzami zalana, uklękła przy łóżku, doktór wyszedł.
 — Nieszczęśliwa matko, — mówiła młoda dziewczyna — matko ukochana przez syna, i sama tak kochająca, będziesz z nieba mieć pieczę nad nim, i prosić Boga, aby go nie oddał w moc strasznej nieprzyjaciółki!... O, Bóg pomści śmierć twoją!
 Obecni wszyscy płakali; Joanna podniosła się.
 — Niech co chce robi właścicielka — odezwał się odźwierny — niech mnie nawet wypędzi, a ja nie opuszczę zacnej pani Gobert, która zawsze miała dobre słowo dla mnie. Idę zaraz do merostwa, i do zakładu pogrzebowego,