Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/451

 — Niestety! pani, co ja poradzę pomimo dobrych chęci, nie mam żadnych stosunków w sądownictwie...
 — Ja mam — rzekł pan de Beuil; — kochana Marto, i zrobię wszystko dla twego protegowanego...
 — Dziękuję ci, Gastonie, z całego serca dziękuję.
 — Dziękuję panu — rzekła Joasia półgłosem.
 — Dziś zaraz jadę i poruszę wszystkie sprężyny; chcesz niepodobieństwa, droga Marto, spróbuję i tego nawet... a zwracając się do Joanny — dodał:
 — Gdzie jest obecnie pan Gobert?
 — Nie wiem, panie.
 — Lucjan jest pewnie jeszcze w Conciegerie — odezwał się pan Soly — w każdym razie tam pana poinformują.
 — Kiedy będzie pogrzeb pani Gobert? — zapytała Joannę panna Roncerny.
 — Jutro o dziesiątej, proszę pani.
 — Mamo, pojedziemy?
 — Tak, moje dziecię — odrzekła hrabina — pragnę oddać ostatnią posługę tej matce nieszczęśliwej.
 — Zobaczymy się, Joasiu?
 — O tak, proszę pani.
 — Moje dziecię — odezwał się pan Soly — wiem, że pan Lucjan nie był bogaty — a chcę, żeby pogrzeb jego matki odbył się przyzwoicie... — Rozumiesz mnie, nieprawdaż?
 — Rozumiem i dziękuję panu — lecz nic nie brakuje...
 Joanna pożegnała zebranych i odeszła odprowadzona aż do bramy przez Martę.
 Pan de Beuil po śniadaniu wsiadł na pociąg do Paryża i udał się do swego przyjaciela, który był zastępcą prokuratora.