Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/465

w pokoju stołowym, zajętą przygotowaniem do obiadu.
 Julia Tordier postawiła trzy nakrycia.
 Joanna wiedziała, co to znaczy: jedno dla Garbuski; drugie dla córki, trzecie dla Prospera Rivet, — to dowód, że matka nie odstąpiła od zamiaru wydania Heleny za komiwojażera.
 Dzwonek odezwał się u Garbuski, a za chwilę weszła młoda kobieta z dużym pakietem.
 Wtedy Joanna usłyszała, że matka przywołuje córkę.
 Ukazała się Helena.
 Ujrzawszy jej bladą i zmienioną twarzyczkę, Joanna uczuła, że serce jej się kraje, a oczy zachodzą łzami.
 Zamknięto okna.
 Po upływie godziny znów je otworzono.
 Joanna ujrzała, że nieznajoma zabiera pakiet i wychodzi. Zeszła więc co prędzej na dół i czekała w bramie.
 Za chwilę młoda kobieta z pakietem wyszła z domu pani Tordier. Joanna poszła za nią i na rogu ulicy Saint-Denis zaczepiła ją:
 — Przepraszam panią — rzekła.
 Młoda kobieta stanęła zdziwiona.
 — Czy panna do mnie mówi? — zapytała.
 — Tak, pani... Jeżeli się nie mylę, to pani idzie od pani Tordier? Czy pozwoli pani, abym ją zapytała?...
 — O co?
 — Pani widziała pewnie pannę Helenę, córkę pani Tordier?
 — A tak... Przymierzałam jej suknię ślubną, a matce dwie strojne toalety...
 — Czy panna Helena nie wydała się pani cierpiącą?
 — Znalazłam ją bardzo bladą... Sądzę, że to małżeństwo, a przynajmniej mąż, którego jej dają, wcale jej się nie podoba... Widziałam narzeczonego... piękny mężczyzna...