Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/468

 Julia Tordier rzeczywiście ukazała się pomiędzy zebranymi na podwórzu.
 Bystrym spojrzeniem rzuciła do mieszkania odźwiernego, a potem spojrzała na wieńce i przeczytała napisy: Ukochanej matce. Ukochanej ciotce.
 — Kto kupił te wieńce? — zapytała odźwiernego.
 — Panna Joanna te z napisami, a resztę sąsiadki — odparł zapytany.
 Garbuska zadrżała.
 — Kto to jest ta panna Joanna? — zapytała.
 — Młoda panienka, znajoma pani Gobert.
 — Czy ona jest tutaj?
 — Jest w mojej izbie, z dwiema paniami, podobno z hrabiną Roncerny i jej córką.
 Julia zbladła; spostrzegła w tej chwili, że oczy wszystkich zebranych są na nią zwrócone, bynajmniej nie z wyrazem przyjaźni.
 Minęła szybko trumnę, nie spojrzawszy nawet na nią i weszła do izby odźwiernego.
 Skłoniła się paniom Roncerny, które nie oddały jej ukłonu, i zbliżyła się do Joanny.
 — Okazuje się, że panna znała panią Gobert?... — rzekła.
 — Znam wszystkich, którzy cierpią przez panią...
 Garbuska zgrzytnęła zębami i pomyślała:
 — Ta dziewczyna była na pewno wspólniczką Lucjana i Heleny...
 — Gdzie są klucze od mieszkania nieboszczki? — zapytała, zwracając się do odźwiernego.
 — Oto są, proszę pani.
 — Podaj mi, idę na górę.
 Joanna rzuciła się i ujęła klucze.
 — Nie! nie! — krzyknęła. — Nie wejdzie pani do mieszkania, dopóki ciało tej, co je zajmowała, znajduje