Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/473

 Dorożka czekała na ulicy, wsiedli wszystko troje i pojechali do stacji Vincennes, a stamtąd koleją do Joinville-le-Pont.
 Niedługo potem Joanna powróciła i poszła wyglądać oknem, lecz na próżno, nie zobaczyła już tego dnia Heleny. Postanowiła zatem udać się na noc do Boissy-Saint-Leger i dowiedzieć się, czy pani Gevignot nie otrzymała czasem listów jakich dla niej.
 Pojechała więc i o siódmej dzwoniła już do drzwi pensjonatu.
 — Ah! to panna Joanna — zawołała odźwierna. — Pani już od dwóch dni dopytuje o panienkę... a szczególniej w gorączce ciągle wspomina kochaną swoją Joasię.
 — W gorączce? — powtórzyła Joanna z przerażeniem. — Czy pani chora?
 — O bardzo! obawiają się zapalenia mózgu... Lecz niech panienka wejdzie, jest tam dama klasowa, to opowie wszystko i odda list, co dziś rano przyszedł do panienki.
 Joanna pośpieszyła do damy klasowej.
 — O, moja Joasiu, co za nieszczęście! — zawołała dama klasowa. — Przełożona bardzo chora, doktór przepowiada zapalenie mózgu. Potrzeba starań ciągłych, a nie mamy nikogo, żeby jej dogodził.
 — Dlaczego?
 — Przełożona nie chce nikogo, ciągle tylko mówi o tobie; przywołuje cię co chwila...
 — O, moja droga pani, czy mogę pójść do niej?
 — I owszem. Chodź zaraz.
 Przełożona posłyszała ruch koło siebie, obróciła się i poznała Joannę.
 — Joasiu, moje dziecię — rzekła, wycągając rękę — rada jestem, że cię widzę... Czy powracasz do nas?
 — Jeżeli tylko jestem potrzebna — odparła Joanna,