Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/487

 — A wicehrabiego de Beuil?
 — Znam także... Zajęcia mojego szefa były tego rodzaju, iż codzień musieliśmy być w willi Petit-Bry, a panna Marta de Roncerny, narzeczona wicehrabiego de Beuil, jest serdeczną przyjaciółką z pensji mojej kuzynki Heleny Tordier... Poznałem ją, odwiedzając Helenę na pensji...
 — Czy pan wie, jaką jest opinia panów Roncerny i de Beuil o panu?
 — Spodziewam się, że nic takiego nie uczyniłem, ażeby postradać ich szacunek.
 — To też posiadasz go pan... Panowie ci byli tu przed chwilą.
 — Czy mogę zapytać, co ich sprowadziło?
 — Przyszli w pańskim interesie...
 — Chciałbym im podziękować za zaszczyt, jaki mi czynią, zajmując się moją osobą...
 — Może będę mógł panu nastręczyć sposobność niebawem.
 Zdziwienie Lucjana wzrastało.
 — Czy ci panowie przyjdą tu znowu?
 — Nie... Lecz może pan będzie mógł pójść do nich.
 — Ja!!
 — Od pana to zależy.
 — Nie rozumiem pana... Jakim sposobem może to ode mnie zależeć?...
 — Od pana, a głównie od obietnicy, jaką mi pan uczynisz, i mam przekonanie, że dotrzymasz...
 — O jakiej obietnicy mówisz, panie sędzio?
 — Zaraz panu wytłumaczę... — Panowie Roncerny i de Beuil ofiarowali za panem kaucję moralną... i żądali uwolnienia tymczasowego.
 Lucjan trząsł się ze wzruszenia.