Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/543

 — Co za hojność! Zmykam i powracam!
 Pobiegł pędem.
 Nadzieja wina Chablis uskrzydliła mu nogi.
 Challet skierował się ku Hallom i wszedł do Barratu.
 — Czy numer 4 wolny? — zapytał jako człowiek, który jest stałym gościem.
 — Tak, panie.
 — Dobrze. Podacie mi tam śniadanie. Za chwilę będzie się tu pytał o mnie chłopiec, około piętnastu lat mający.
 Wskażecie mu gabinet.
 — Rozumiem.
 Agent, który jedyną w życiu miał słabość, to jest dobry stół i dobre wino, nie często wszakże mógł sobie na to pozwalać. Dziś wyjątkowo, dzięki nagrodzie, udzielonej mu przez sędziego śledczego, mógł sobie pohulać.
 — Tuzin, ostryg, — zadysponował — połówkę homara, sos rémoulade, połówka kurczęcia, duszonego po myśliwsku, sałata z jarzyn, ser i owoce.
 — Jakie wino?
 — Najprzód szampan w lodzie. Jak zawsze przy ostrygach. A po tym zobaczymy.
 — Wszysko będzie w pięć minut.
 Łatwo się domyślać, że Julek nie zastał nikogo przy ulicy de la Harpe. Oddał więc oddźwiernemu list i pędem powrócił do Halli. U Barrota dopytał się do pana, jedzącego śniadanie, pod nr. 4, i zaprowadzono go do Challeta.
 — No i cóż? — zapytał agent.
 — Wyszedł ten pan, do którego pan dał mi list. Dziś niedziela... każdy używa, jak może.
 — Co zrobiłeś z listem?
 — Według rozkazu, zostawiłem go u dozorcy.
 — Po spełnionym zleceniu, przychodzi kolej wypicia obiecanej szklaneczki wina, raczej dwóch.
 — To nie do odrzucenia, panie.