Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/571

 — Czyż znajdę sposób okazania panu mojej wdzięczności?
 — Znajdzie pani...
 — Jaki?...
 — Miej dla mnie choć trochę przywiązania...
 Ostatnie te słowa, Włosko wymówił głosem drżącym ze wzruszenia.
 — Czy podobna, abym mogła pana nie kochać za to? — zawołała naiwnie Joanna.
 Włoskowi wszystka krew napłynęła do serca.
 Ona mówiła dalej:
 — Byłabym złą i niewdzięczną, nie kochając pana, który mi dasz oglądać ojca!
 — Zgadzasz się pani na zamieszkanie przy nim?
 — Tutaj?... Czy podobna?... — rzekła Joanna w zamyśleniu.
 — Czemu nie?
 — On będzie pracował! Więc i ja także powinnam...
 — Pensja jego wystarczy na dwoje. Pani będziesz miała tu dość zajęcia, jestem samotny, ojciec pani i ja będziemy potrzebowali gospodyni. Lepiej wybrać byłoby niepodobieństwem... Nakoniec, mógłbym panią widywać, i od czasu do czasu usłyszeć, że masz dla mnie przywiązanie.
 Joanna zwolna usuwała rękę z jego dłoni i ją także poczęło ogarniać nieznane dotąd uczucie.
 Lekki rumieniec okrył jej twarz i rzekła głosem łagodnym:
 — Będę pana zawsze kochała, jak się powinno kochać tych, co są dobrzy i szlachetni.
 — Taka miłość jest miłością siostry dla brata!...
 — Bezwątpienia.
 — A jabym pragnął, aby się ona z czasem zmieniła w inne uczucie...