Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/576

 — Więcej, niż często....
 — Wstąp tam — rzekła Julia, ukazując mu sklep z winem — i kaź sobie co podać...
 — Nie byłbym od tego.... Tylko że kredyt mój zdechł i ani grosza nie mam przy duszy...
 — Masz tu pięć franków.
 — Do ostatniej kropli je wysączę, za pani zdrowie.
 I wpuścił do kieszonki od kamizelki pięciofrankówkę, gdzie już spoczywała sztuka złota Włosko.
 — Pozostań w winiarni, dopóki nie zapukam do okna — mówiła Garbuska. — Wtedy wyjdziesz, mam z tobą do pomówienia...
 — Nie potrzebujesz się pani śpieszyć, nudzić mi się nie będzie.
 — Tylko nie upij się... Zachowaj krew zimną... Rzecz, o której mam pomówić z tobą, jest wielkiej wagi...
 — Dosyć! Każę sobie służyć miętówką z anyżem... Panieński napój.
 Kiedy Julia szła swoją drogą, Tristan, pomny słów Józefa Włosko, mówił do siebie:
 — Patrzajcie! patrzajcie!.. Stara kutwa wyżyłowała się na sto sous! To coś nienaturalnego! Miałażby to być wypadkiem owa nastręczająca się okazja?
 Wszedł do sklepu i, stojąc, wychylił jedną po drugiej blaszankę, w oczekiwaniu powrotu Garbuski.
 Julia, dążąc do celu swej wycieczki, mruczała pod nosem:
 — Jeżeli, po widzeniu się z Włoskiem, nie zmienię postanowienia... przekonam się że mnie zwodzi, ha! widocznie sądzono mi było spotkać Tristana. Takiego mi właśnie potrzeba! Znam jego nałogi i z powodu przeszłości mam go w ręku, on będzie gotów na wszystko...
 Kilka kroków już tylko dzieliło ją od domu, kiedy usłyszała otwierające się i zamykające drzwi.