Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/579

 — Wcale nie różowa!..
 — Przyszłość jeszcze ciemniejsza...
 — Zachwycająca przepowiednia... W każdym razie, gdybym mógł pochwycić jaką okazję, kto wie, czyby się ona sprawdziła.
 — Ja ci ją nastręczę.
 Tristan wsparł rękę na wypukłym ramieniu Garbuski.
 — Śmiało, moja pani — rzekł głucho — nie dam jej wymknąć się z moich szponów.
 — Zatem, słuchaj.
 — Słucham.
 — Co byś powiedział, gdyby ci wpadło w ręce dwanaście tysięcy franków?
 — Dwanaście tysięcy franków — powtórzył drżącym od pożądliwości głosem. — Czy to nie blaga?
 — Bynajmniej.
 — A co mam za to zrobić?
 — Mam nieprzyjaciela... życie jego jest dla mnie śmiertelnym niebezpieczeństwem... Należy je skrócić.
 Tristan powiódł rękę po karku, jak gdyby na nim uczuł chłodne ostrze gilotyny.
 — Do diabła! to pachnie placem de la Roquette.
 — Plac Roquette jest dla mazgajów, dla sprytnych niema niebezpieczeństwa...
 — Dobrze, a jaka wypłata?
 — Połowa z góry, reszta po skończonej robocie.
 — Czy tu idzie o młodego człowieka?
 — Nie, o kobietę.
 — Młodą czy starą?
 — Młodą.
 — Tym łatwiej z nią pójdzie.
 Podali sobie ręce na znak zgody.
 Garbuska dała Tristanowi dokładny rysopis Joanny