Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/594

 — To zmienia postać rzeczy.. Czy ma go pani przy sobie?
 — Przyniosłam., żeby go panu powierzyć.
 Wyjęła klucz z kieszeni i podała młodzieńcowi.
 — Dzięki ci, panno Joanno, za ufność... Wracaj teraz, a w potrzebie pisz do mnie, stawię się zawsze na chwilę oznaczoną.
 — Nie ruszę się z willi, czekać będę, aż mi pan doniesiesz o Helenie... Jedno jeszcze pytanie... Czy masz pan wiadomość od ojca mojego?
 — Nie... Lecz niedługo będę miał i z tobą się podzielę... Do widzenia, droga Joasiu...
 — Do widzenia, mój przyjacielu...
 Włosko ucałował ręce dziewczęcia i patrzył, jak znikła w cieniach parku.
 Włosko piechotą wrócił do Paryża. O czwartej rano był na ulicy Verrerie, położył się spać zmęczony, lecz szczęśliwy ze swej wycieczki.
 Joanna, powróciwszy do willi, poszła prosto do pokoju Marty.
 — Wszystko ułożone, proszę panienki — rzekła. — Osoba, posiadająca moje zaufanie, najdalej za dwa dni zobaczy się i rozmówi z panną Heleną, poczem zapewne nie będzie pragnęła śmierci, bo odzyska nadzieję. Jak tylko będę miała wiadomości, podzielę się z panią...
 — Wierzę ci i jestem spokojniejsza... Mogę teraz zasnąć... Idź i ty odpocznij, droga Joasiu, lecz zanim odejdziesz, uściśnij mnie...
 Joanna ucałowała Martę i odeszła.

 Wróćmy do Tristana.
 Idąc także piechotą do Paryża, wyrzucał sobie, że się dał wziąć Włoskowi. Nie wątpił, że Włosko dotrzyma obietnicy, a co za tym idzie, on, Tristan, zagarnie sumę obieca-