Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/600

 — Czy pani potrzebuje jeszcze usług moich?
 — Może być.
 — Czy znów uwolnić panią od kogo?
 — Tak.
 — Kobieta, czy mężczyzna?
 — Tym razem mężczyzna... powiem ci pojutrze, o tej porze, nazwisko.
 — Dlaczego nie zaraz?
 — Bo zależeć to będzie od rozmowy, jaką mieć będę z nim jutro.
 — A co za to dostanę?
 — Tyle co za tamtą... Pojutrze zatem w tym miejscu...
 — Stawię się...
 Tristan podniósł się i tym razem nie zatrzymywany odszedł do siebie.
 Garbuska podążyła na ulicę Anbry.
 Pod nieobecność matki męża, Helena jedyną rozrywkę miała z papugą.
 Coco też wesoła była tylko wtedy, gdy ją Helena wzięła na ręce i głaskała.
 Helenie wtedy cała przeszłość stawała w pamięci, przeszłość tak odległa, kiedy Lucyan i ona, oboje dzieci, uczyli papugę wymawiać: mój mały mężulku i moja mała żonko, jako wstęp do przyszłej miłości.
 I teraz Helena, zatopiona w wspomnieniach nie słyszała, że matka weszła i stanęła przed nią. Chciała co prędzej schować ptaka do klatki, lecz zapóźno już było. Papuga zobaczyła Garbuskę znienawidzoną, wydała okrzyk dziki, wskoczyła na głowę Julii, bijąc skrzydłami, wrzeszczała:
 — Złodziejka!.. złodziejka!.. złodziejka!..
 Julia wystraszona, chciała zrzucić ptaka, który kłuł ją dziobem w głowę.
 Helena pośpieszyła z pomocą. Coco, zwykle łagodna, z trudnością dała się odciągnąć i zamknąć w klatce.