Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/606

 — Siadaj pani, proszę. Mamy dużo do pomówienia. Najpierw chciałem się dowiedzieć, jak się pani udało małżeństwo panny Heleny i Prospera Rivet.
 — Stało się, jak chciałam... wszystko dobrze poszło.
 — A siostrzeniec pani, Lucjan Gobert?
 — Mało mnie obchodzi. Czy to są owe ważne sprawy, o których pan chiał mówić?
 — Nie zupełnie, lecz przyjdziemy i do nich. Czy nie obawia się pani skandalu, wytaczając proces kryminalny siostrzeńcowi, teraz kiedy córka pani już zamężna, i mogą przy śledztwie wyjść na jaw powody, o których tylko pani i ja wiemy?
 — Czy tą radę mi pan daje?
 — Zawsze ci dobrych udzielam, pani Tordier. Jeżeli Lucjan Gobert jest w więzieniu, matka jego nie żyje, jeżeli córka pani jest ofiarą, a pani wśród tych wszystkich nieszczęść używa w pełni szczęścia z pięknym Prosperem to dlatego, że według moich rad postępowała. To też dziś mam prawo powiedzieć: powstrzymaj się, nie idź dalej.
 — Co znaczy, że boisz się, że strach ci narazić majątku, jaki podstępem zdobyłeś. Boisz się, żeby, szperając w mojej przeszłości, ciebie tam nie znaleziono. Ty jeden możesz mnie oskarżyć o morderstwo, ale strzeż się, bo ten kto korzysta ze zbrodni, jest sądzony na równi, jak wspólnik morderstwa!
 — Słyszałem to już od pani. Lecz ze strachu pani nie oskarżę, tylko przez litość.
 — Przez litość dla mnie? — krzyknęła Julia.
 — Być może.
 — Jedyną pomyłkę jaką uczyniłam, jest ta, że panu zleciłam poinformowanie mnie o dziewczynie, którą chciałam wziąć do służby, o Joannie Bertinot i o jej ojcu.
 — Zgadła pani.
 — A pan domyślił się, że Joanna Bertinot ma związek