Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/617

 Widok krwi sprawił na Prosperze nieprzewidziane wrażenie.
 Wytrzeźwiał w jednej chwili i jakby wzrósł w ziemię, wobec swego dzieła.
 Helena pomimo bólu nie zmieniła wyrazu twarzy.
 — Podły! — rzekła głosem zdławionym, ledwie zrozumiałym. — Co cię wstrzymuje?... Dlaczego nie zabijasz mnie odrazu?
 Prosper cofał się, jak automat, wobec krwi, nie przestającej płynąć, i wyszedł.
 Garbuska podniosła się z ziemi.
 Helena powiedziała jej tylko:
 — Powinnaś być zadowolona, matko... on godny jest ciebie!
 Julia Tordier spojrzała na córkę z przerażeniem i bez odpowiedzi znikła, ażeby pójść do Prospera, lecz on zamknął się w swoim pokoju i, pomimo próśb Garbuski, nie chciał otworzyć.
 Helena najpierw zabarykadowała drzwi sprzętami, następnie opatrzyła ranę na czole, zmieniła ubranie pokrwawione na świeże i cała zbolała od razów nędznika położyła się w łóżko.
 — Boże mój, ulituj się nade mną!... Pozwól mi umrzeć!... — modliła się.
 Nazajutrz rano, gdy Julia poturbowana także miłym obejściem zięcia, zabierała się do podania mu kawy, wyszedł ze swego pokoju Prosper ubrany, w kapeluszu, z walizką podróżną w ręku.
 — Wychodzisz! — krzyknęła Garbuska przerażona — tak rano?
 — Wyjeżdżam — odpowiedział.
 — Co to znaczy?... Chcesz mnie samą zostawić?
 — Jadę do Rouen na kilka dni, a ciebie zostawiam.
 — Jadę z tobą.