Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/623

 Naraz cała przeszłość stanęła mu w myśli.
 Aresztowanie, więzienie, śmierć matki, kościół, Helena w ubraniu ślubnym. Prosper i obraza śmiertelna, która go piekła jak ogniem.
 Obejrzał się raz jeszcze, właśnie w chwili kiedy Joanna wchodziła do pokoju.
 — Joasiu — odezwał się poznając ją. — Gdzie ja jestem — powiedz mi.
 — W willi Petit-Bry u hrabiego Roncerny.
 — Wytłomacz mi, dlaczego nic nie pamiętam?
 Joasia opowiedziała wszystko od chwili, gdy zemdlał w kościele.
 — Byłem badzo chory, prawda? Lecz teraz czuję się zdrowym. Muszę wstać... pojadę do Paryża.
 — Uspokój się, panie Lucjanie, to niepodobieństwo.
 — Muszę jechać, muszę pomścić moją matkę. Kobieta potwór zabiła ją. Mężczyzna podły, skradł mi Helenę i w twarz mnie uderzył. O ja się zemszczę! O ja się zemszczę!... inaczej, byłbym tak podłym jak oni!
 — Panie Lucjanie, masz jeszcze gorączkę.
 — Gorączkę zemsty... tak.
 — Jeżeli będziesz się tak wzruszał, zachorujesz na nowo, a wtedy nic już nie pomoże. A my chcemy, żebyś żył, żebyś miał nadzieję.
 — Nadzieję! — powtórzył Lucjan ze łzami. — Miałem kiedyś nadzieję, lecz cóż mi z niej pozostało. Matka w grobie, ja posądzony o zbrodnię i Helena stracona na wieki.
 — A jeżeli jest możność odzyskania jej?
 — Chcesz mnie tylko uspokoić. Helena jest przecież żoną Prospera Rivet, należy do niego.
 — Helena nie należy do człowieka, którego jej matka narzuciła... nazwisko jego nosi jedynie... przysięgam.
 — Wierzę ci, lecz, pomimo to, do śmierci z nim związana.