Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/625

cze... i że tylko do mnie należeć będzie.
 — Na miłość Boską, uspokój się, panie Lucjanie — prosiła Joanna.
 I, padając na kolana, wzniosła ręce do wizerunku Chrystusa na ścianie.
 — Boże sprawiedliwy! — prosiła. — Zlituj się, nie zabieraj go tym, co go kochają!
 Naraz wszedł doktór, a za nim hrabia i hrabina de Roncerny w towarzystwie Gastona de Beuil.
 — Prędzej, panie doktorze, chodź zobaczyć! — rzekła Joanna. — Gorączka i nieprzytomność powróciły.
 Doktór zbliżył się i ujął rękę Lucjana.
 — Czyż nauka jest próżnym wyrazem?... — zawołał. — Po zaciętej walce z chorobą, sądziłem, że zwyciężyłem, a tu recydywa, która każę mi napowrót wątpić. Co się tu stało? Musiał doznać jakiegoś wzruszenia gwałtownego, okrutnego.
 — Prawda, panie doktorze. Byłam w moim pokoju, chory zaś spał niespokojnie. Wbiegłam prędko, pan Lucjan siedział na łóżku, rozdrażniony. Zawołał na mnie po imieniu, poraz pierwszy mnie poznał, a za tym pamięć mu powróciła. Zanadto niestety!... Chciał wstać, chciał jechać do Paryża. Mówił bez ustanku z egzaltacją o zniewadze jaką poniósł w kościele Saint-Meri.
 — To właśnie spowodowało recydywę... — rzekł doktór.
 — Chciałam go uspokoić i powiedziałam, że panna Helena być może nie jest dla niego straconą w przyszłości. Próbowałam przywrócić mu siłę moralną, wraz z nadzieją.
 — A zamiast tego zwiększyłaś podniecenie — odparł doktór.
 Joanna zbladła.
 — Więc to moja wina!... — jęknęła.
 — Nie robię wymówek, było to nierozważne, lecz