Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/643

 — I nie chcesz poświęcić tych nędzników, dla otrzymania spokoju, wolności, życia? — mówiła Joanna.
 — Nigdy na to nie przystanę! — odpowiedziała Helena — przez szacunek dla nazwiska ojca, wolę umrzeć, niż obryzgać błotem to nazwisko!
 Helena czuła się strasznie wyczerpaną, na szczęście podróż zbliżała się do końca.
 O wpół do jedenastej powozik zatrzymał się pod werandą willi.
 Całe towarzystwo wybiegło na spotkanie.
 Joasia wyskoczyła z powozu i pomagała Helenie wysiąść.
 — Heleno! Heleno! — zawołała Marta — przybyłaś nareszcie!
 Biedna dziewczyna chciała wejść na schody i rzucić się w objęcia przyjaciółki, lecz nie mogła ruszyć się z miejsca, stała, jak paraliżem tknięta.
 Doktór pośpieszył i pomógł Joasi wprowadzić ją na schody.
 — Drogie dziecię! Helenko kochana! — rzekły jednocześnie hrabina i Marta, biorąc ją w objęcia.
 Joanna, ujrzawszy sędziego, cofnęła się zdziwiona.
 — Dzielne masz serce, panno Joanno — rzekł tenże, ściskając jej rękę.
 — O! gdyby pan wiedział, co ona wycierpiała! — rzekło dziewczę ze łzami.
 Sędzia położył palec na ustach.
 Joasia zrozumiała odrazu, co znaczy obecność sędziego, i zamilkła.
 — To biedne dziecię zemdleje! — zawołał doktór, widząc Helenę prawie upadającą.
 — Skutek to zmęczenia i wyczerpania — odrzekła Joasia. — Od dwóch dni prawie nic nie jadła.