Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/654

 — Gdzie Helena?
 Zamiast odpowiedzi, patrzył na nią wzrokiem osłupiałym.
 — Mów! — skrzeczała Garbuska.
 — Nie wiem! — wybełkotał z wysiłkiem.
 Julia schwyciła go za obie ręce. Zimne były, jak lód.
 — Co ci jest? — krzyknęła. — Za wiele wypiłeś, tyś pijany? z tego wszystkiego gotów jesteś rozchorować się?
 Stał niemy, zdawało się, jakoby nie słyszał, nic nie rozumał. Z głuchym jękiem przycisnął do piersi ręce, nogi wypowiedziały mu posłuszeństwo i zwalił się na łóżko Heleny.
 — Co ci jest? — wstrząsając nim powtarzała Julia. — Odpowiadaj! kiedy powróciłeś?
 — Przed chwilą... — wyjąkał nieszczęsny, pożerany ogniem wewnętrznym.
 — A Helena?
 — Nie ma jej...
 — To być nie może! — krzyknęła Julia.
 — Wszędzie pusto... — mówił Prosper, głosem, przerywanym czkawką śmiertelną. — W końcu piłem, po powrocie jadłem obiad na stacji i piłem... Przybyłem do domu... otworzyłem swoim kluczem... nikogo... znowu miałem pragnienie... i piłem..
 — Co piłeś?
 — To... — wyszeptał, wskazując na pusty imbryk.
 Julia zaczęła szczękać zębami, jak w febrze.
 Pochwyciła imbryk i, znalazłszy go pustym, upuściła na ziemię, gdzie rozbił się na drobne kawałki.
 — Tak... wypiłem... i odtąd w gardle... w żołądku... w piersiach... czuję ogień piekielny... Cierpię... cierpię okrutnie!...
 Głos mu zamarł, zwinął się, wyprężył, potoczył strasznymi oczyma i wyzionął ducha.